💫 Το κλειδί για να ξεπεράσουμε τα δύσκολα είναι ......να συνεργαστούμε!!! 💫
Ήμουν κι εγώ στο παρασκήνιο του μεγάλου Παιχνιδιού!
Έχεις μεγάλες δυσκολίες με την δουλειά σου, νιώθεις την αδικία να σε πνίγει για όλα όσα συμβαίνουν στη χώρα σου και κάθε μέρα που σηκώνεσαι από το κρεβάτι, τα πόδια σου είναι τόσο βαριά, που δεν έχεις τη δύναμη να προχωρήσεις.
Νέοι φόροι, νέες κρατήσεις μισθών, ανεργία, δύσκολη προσωπική ζωή, τοξικές καταστάσεις που δεν μπορείς να ξεφύγεις.
Πριν πέσεις για ύπνο, ζητάς ένα σημάδι από τον ανώτερο εαυτό σου.
Κάτι που να σε εμψυχώσει.
Οτιδήποτε.
Απογοητευμένη κλείνεις τα μάτια σου και δεν περνάει πολύ ώρα που κοιμάσαι.
Εκείνο το βράδυ βλέπεις ένα πολύ περίεργο όνειρο. Ξαφνικά βρίσκεσαι σε έναν χώρο που μοιάζει με εργοτάξιο.
Εκατοντάδες άνθρωποι με λευκό χιτώνα, μουτζουρωμένοι αλλά χαμογελαστοί, κρατούν από ένα μεγάλο, τετράγωνο κομμάτι σαν χαρτί αλλά άκαμπτο, σε διάφορα χρώματα ο καθένας.
Από τη μία μεριά υπάρχει ένας τοίχος όπου μοιάζει να είναι φτιαγμένος από εκατομμύρια τέτοια κομμάτια, ψηλός όσο τρεις άνθρωποι μαζί και από την άλλη, οι άνθρωποι αυτοί να προσπαθούν να στερεώσουν τα δικά τους κομμάτια στον τοίχο.
Λίγο πιο πίσω στο δάπεδο, υπάρχουν εργαλεία και υλικά εργασίας.
Άλλοι ήταν σκαρφαλωμένοι σε σκάλες, άλλοι γονατιστοί κι άλλοι τεντώνοντας τα χέρια, προσπαθούσαν να τοποθετήσουν το κομμάτι τους παράλληλα με το έδαφος, ανάμεσα σε άλλα κομμάτια που έπαιρναν θέση.
Κατά έναν περίεργο τρόπο, κανένας άνθρωπος δεν έπεφτε πάνω στον άλλον.
Άλλα κομμάτια για να στερεωθούν έπρεπε να χρησιμοποιηθούν βοηθητικά υλικά και άλλα έμοιαζαν να εφαρμόζουν σαν να ακουμπούσαν σε αόρατα στηρίγματα.
Ο κάθε άνθρωπος ήταν επικεντρωμένος στο κομμάτι του, προκειμένου να το κρατήσει σε ισορροπία αλλά παράλληλα μιλούσαν και γελούσαν μεταξύ τους.
Κάποιοι άλλοι πάλι εξαφανιζόντουσαν, έτσι ξαφνικά, μαζί με το κομμάτι που προσπαθούσαν να κολλήσουν.
Ένας από τους περίεργους αυτούς ανθρώπους καταλαβαίνει την παρουσία μου και στρέφεται προς εμένα.
Φοράει έναν λευκό χιτώνα, τα μακριά του μαλλιά είναι ακατάστατα, έχει σηκώσει πρόχειρα τα μανίκια του και το πανέμορφο πρόσωπό του είναι λερωμένο όπως τα χέρια του.
Χαμογέλασε πλατιά μόλις με είδε.
«Α, ήρθες!», με χαιρετάει χωρίς έκπληξη.
«Πόσο χαίρομαι που με επισκέφτηκες!»
«Με περίμενες;», του λεω με απορία. «Ξέρεις ποια είμαι;»
Εκείνος σκάει στα γέλια. «Πώς δε σε ξέρω! Αφού εσύ είσαι εγώ κι εγώ είμαι εσύ!»
«Ποιος είσαι;» ρωτώ μπερδεμένη.
«Μα ο ανώτερος εαυτό σου!» σου απαντάει γελώντας.
Τον κοιτάω κατάπληκτη.
Οι ανώτεροι εαυτοί δεν είναι σε μια υψηλότερη διάσταση άπω το γήινο πεδίο και καθοδηγούν τους ανθρώπους;
Δεν μοιάζουν με κρυστάλλινες ενέργειες και κυρίως... καθαρές ενέργειες;
Κοιτάζω την μουτζουρωμένη φιγούρα που χαμογελάει διάπλατα και είμαι γεμάτη αμφιβολία.
«Έτσι είμαστε εγώ κι εσύ όταν δεν παίζουμε», μου λέει διαβάζοντας τη σκέψη μου, «αλλά κι εσύ δεν είσαι καλύτερη τώρα.
Εγώ μπορεί να είμαι βρώμικος αλλά κι εσύ έχεις κυτταρική μορφή!», είπε και σκάει στα γέλια.
Τον κοιτάζω σοβαρά προσπαθώντας να καταλάβω το αστείο.
«Ω, έλα τώρα», συνεχίζει ο ανώτερος *εαυτός μου* χαμογελώντας, «αυτή τη μορφή έχουμε όταν εγώ κι εσύ δουλεύουμε.
Έλα να σου δείξω».
Με πιάνει από τους ώμους και με στρέφει προς τους άλλους ανώτερους εαυτούς που εργάζονται με το δικό τους κομμάτι, προσπαθώντας να το στερεώσουν στον τοίχο.
«Κοίταξε γύρω σου», μου λέει. «Τί βλέπεις;»
Όλοι *οι ανώτεροι εαυτοί* ήταν πολύ απασχολημένοι στο να τοποθετήσουν σωστά το κομμάτι που κρατούσαν αλλά όλοι γελούσαν.
Σε αυτό το τεράστιο εργοτάξιο, το γέλιο κυριαρχούσε πάνω απ΄όλα και αν και όλοι τους ήταν μουτζουρωμένοι, τα πρόσωπά τους έλαμπαν.
«Τί κάνουν;» ρωτάω τον ανώτερο εαυτό μου.
«Τί είναι αυτό το μέρος;»
«Εδώ είναι το παρασκήνιο του μεγάλου παιχνιδιού», μου απαντάει.
«Βρίσκεσαι στο παρασκήνιο του πρώτου πλανήτη ελεύθερης επιλογής και όλοι εμείς οι ανώτεροι εαυτοί, σας βοηθάμε να τοποθετήσετε το δικό σας κομμάτι στη θέση του».
«Και πώς γίνεται αυτό;»
Ο ανώτερος εαυτός μου, μου δείχνει το κομμάτι που κρατάει.
Μοιάζει με ένα γυαλιστερό, τετράγωνο κομμάτι κομφετί, επιφάνειας ενός τετραγωνικού μέτρου, με περίεργες χρωματικές αποχρώσεις του μοβ.
«Αυτό είναι το κομμάτι που έχουμε αποφασίσει από κοινού να γειώσουμε στη Γη», μου εξηγεί.
«Εμπεριέχει το πάθος σου, τις μαθητείες σου, τις υπερβάσεις σου, τους κρυστάλλους σου.
Το αποφασίσαμε πριν διαχωριστούμε από ένα πιο λεπτοφυές πεδίο κι εσύ κατέβηκες στη Γη.
Η δική μου δουλειά είναι να το τοποθετήσω σε αυτό τον τοίχο.
Ανάλογα με τις αποφάσεις σου, αλλάζω την τοποθέτηση.
Πολλές φορές χρησιμοποιώ κόλλες, καρφιά και καδρόνια για να το κρατήσω στη θέση του.
Άλλες φορές το αναβαθμίζω ανάλογα με την εξέλιξή σου. Όσο πιο κοντά είσαι στην υλοποίηση του μοναδικού σου κομματιού, τόσο πιο εύκολα το τοποθετώ στον τοίχο».
«Μα όλα αυτά δεν πρέπει να γίνονται από μια ανώτερη διάσταση; Τί κάνεις εδώ κάτω;»
Ο ανώτερος εαυτός μου σκάει στα γέλια.
«Μα εδώ είναι μια πιο λεπτοφυής διάσταση!», απαντάει.
«Και αυτή η διάσταση έχει πολλές διαστάσεις μέσα στη δική της».
«Φανταζόμουν πως απλά θα καθόσουν σε κάποιο σύννεφο και με παρατηρούσες. Κι όποτε κάτι ζητούσα, εσύ με καθοδηγούσες και το έστελνες».
«Μάλλον αυτό μοιάζει με μαριονέτα», σκάει στα γέλια ο ανώτερος εαυτός μου.
Τον βρίσκω πολύ εύθυμο, ίσως υπερβολικά εύθυμο σε σχέση με το πόσο άβολα και δύσκολα εγώ αισθάνομαι στη Γη.
«Αυτό συμβαίνει στους πλανήτες μη ελεύθερης βούλησης μου λέει .
Φυσικό είναι να έχεις ξεχάσει πως εγώ κι εσύ συνεργαζόμαστε στο Παιχνίδι, ο ένας από τη μία μεριά του πέπλου και ο άλλος από την άλλη».
«Δεν το καταλαβαίνω», λέω μπερδεμένη.
«Πώς γίνεται αυτό;»
Ο ανώτερος εαυτός μου χαμογελάει και μου κρατάει το χέρι. «Πάμε να σου δείξω».
Αμέσως ανυψωνόμαστε αλλά εγώ κοιτάζω το κομμάτι μου που άφησε κάτω στο δάπεδο.
Δεν έχω ιδέα τί αντιπροσωπεύει αλλά νιώθω μια περίεργη έλξη προς αυτό.
«Κι αυτό το κομμάτι; Έτσι θα το αφήσεις;»
Ο ανώτερος εαυτός μου σκάει στα γέλια.
«Γιατί, φοβάσαι μη το κλέψουν;»
Χαμογελώ κι εγώ.
Είναι η πρώτη φορά που χαμογελάω από τη στιγμή που συνάντησα τον ανώτερο εαυτό μου.
Με τον ανώτερο εαυτό μου πετάμε ψηλά και τότε κοιτώ προς τα κάτω.
Ένας μεγάλος δρόμος γεμάτος στροφές απλωνόταν ως πέρα τον ορίζοντα.
Σε δευτερόλεπτα φτάσαμε στην αρχή του δρόμου – ο χρόνος δεν υπάρχει σε αυτή την διάσταση.
Ο δρόμος εκεί είναι πολύ πιο στενός αλλά συμπαγής και έχει ευθεία πορεία.
Πετάμε ακολουθώντας το δρόμο που κάνει διάφορες στροφές και στεκόμαστε τώρα σε ένα σημείο που ο δρόμος έκανε μια διχάλα.
Ο ένας δρόμος της διχάλας συνέχιζε ενώ ο άλλος σταματούσε απότομα.
Πέρα από την διχάλα, υπήρχε μια μισογκρεμισμένη αψίδα.
«Γιατί αυτός ο δρόμος δε συνεχίστηκε;» ρωτάς.
«Α, ήταν ο δρόμος που ακολουθούσε η Ατλαντίδα», μου απαντάει. «Είχα κάποιες αναμνήσεις σχετικά με αυτό το μέρος άρα δεν ήταν τυχαίο που συναντήσαμε αυτόν τον κομμένο δρόμο. »
«Ήταν πολύ κοντά στο να τερματίσει το παιχνίδι της ελεύθερης επιλογής εδώ στη Γη αλλά τελευταία στιγμή η ελεύθερη βούληση των ανθρώπων άλλαξαν την πορεία της.
Εδώ έγινε κάτι σαν επανατοποθέτηση στην αρένα του παιχνιδιού».
Προχωράμε πιο πέρα και φτάνουμε σε ένα σημείο όπου ο δρόμος έκανε έναν μεγάλο κύκλο πριν συνεχίσει ευθεία.
«Εδώ είναι η εποχή του Μεσαίωνα», μου λέει ο ανώτερος εαυτός.
«Εδώ τέθηκαν τα θεμέλια της δια ραγής του κόσμου σας. Η ανθρωπότητα είχε ξεφύγει έως σήμερα στο δικό σου χωροχρονικό συνεχές εντελώς από τον στόχο της και η κάθε ελπίδα για την ολοκλήρωση του παιχνιδιού χάθηκε.
Τότε υλοποιήσατε το ενδεχόμενο να καταστραφεί η Γη».
«Εσείς το αποφασίσατε αυτό;»
«Όχι, όχι εμείς... Εσείς. Δηλαδή ο ρόλος του ανθρώπου μέσα από τις επιλογές του».
«Τώρα όμως το έχουμε αλλάξει αυτό ως άνθρωποι».
«Φυσικά και το έχετε αλλάξει και αυτό πήρε καθοριστική πορεία στη χρονολογία σας το 1960. «και αυτή η χρονιά ήταν σταθμός για έμενα »
Εκείνη τη περίοδο φάνηκε να αλλάζει ο δρόμος και μάλιστα άλλαξε απότομα. Να, κοίτα».
Και όντως, λίγο πριν το τέλος του δρόμου όπου υπήρχε το εργοτάξιο, ο δρόμος παρουσίαζε μια εντυπωσιακή στροφή 180 μοιρών.
«Κοίταξε τώρα μπροστά σου», μου λέει.
Αρκετά μακρύτερα αλλά όχι τόσο ώστε να μη μπορώ να το διακρίνω, μια τεράστια αψίδα υπήρχε με την λέξη «τερματισμός».
Ο ανώτερος εαυτός μου κοιτάζει προς τα εκεί με συγκίνηση.
«Το περιμένουμε με μεγάλη χαρά», είπε.
«Κάθε τόσο αφήνουμε το εργοτάξιο και κοιτάζουμε τον δρόμο για να δούμε πόσο κοντά είμαστε».
«Είναι τόσο κοντά να συμβεί;» τον ρωτάς.
«Ω, ναι», μου απαντάει.
«Μα... πώς;» ρωτάω και αμέσως ένα κύμα αγανάκτησης με πνίγει και ξεσπώ.
«Όλα πάνε στραβά στη ζωή μας και στις ζωές των περισσότερων που ξέρω.
Όλη η Γη έχει προβλήματα με αυτούς που πραγματικά κυβερνούν πίσω από τις υποτιθέμενες κυβερνήσεις, το οικονομικό σύστημα καταρρέει, η αδικία είναι απλωμένη ολόγυρα, ο κόσμος είναι χωρίς δουλειά, το ηθικό τσακισμένο και ο ένας κοιτάζει να βγάλει τα μάτια του άλλου.
Πώς μπορείς να λες εσύ και οι υπόλοιποι ανώτεροι εαυτοί πως πηγαίνουμε στον τερματισμό;
Πώς μπορεί ο δρόμος που χτίζεται αυτή τη στιγμή να πηγαίνει προς τα εκεί;»
Ο ανώτερος εαυτός μου δεν πτοήθηκε από το ξέσπασμά μου και χαμογελάει πλατιά.
Σχεδόν ζηλεύω την γαλήνη που εκπέμπει και για μια στιγμή εύχομαι να ήμουν εγώ στο εργοτάξιο κι εκείνος να κάνει όλη τη χαμαλοδουλειά στη Γη.
Διαβάζοντας τη σκέψη μου αυτή, ο ανώτερος εαυτός μου γελάει.
«Είμαστε κομμάτια της ίδιας ενέργειας και ένας ανώτερος εαυτός δε στέλνει πάντα το ίδιο κομμάτι», μου λέει.
«Αν σε βοηθάει, σου λέω πως το δικό μου μερίδιο της ενέργειας, επίσης έχει παίξει άπειρες φορές στη Γη».
«Τί θες να πεις; Δεν είμαστε μονάχα εγώ κι εσύ;»
«Εγώ κι εσύ είμαστε μονάχα ένα μικρό μέρος της ενέργειας που αντιπροσωπεύουμε», μου απαντάει.
«Ένα μικρό μονάχα μέρος της ενέργειας παίζει στο παιχνίδι της ελεύθερης επιλογής.
Το υπόλοιπο, ας πούμε πως κολυμπάει στο Σύμπαν και δημιουργεί αλληλοεπιδράσεις σε άλλα κοσμικά πεδία.
Η δική μου σχέση μαζί σου είναι αυτό που οι άνθρωποι αντιλαμβάνονται και πιστεύουν ως πνευματική νοητική διάσταση.
Το κοσμικό πεδίο είναι λεπτοφυές πνευματικό πεδίο καθαρής κοσμικής συνείδησης ».
Δεν μπορώ να μη νιώσω δέος για όλα όσα ακούω αν και δεν αντιλαμβάνομαι πλήρως τί είναι τα κοσμικά πεδία.
«Θα καταφέρει να το βιώσει η ανθρωπότητα αυτό;
Εδώ οι περισσότεροι δεν ξέρουν τί είναι οι ανώτερες διαστάσεις.. ».
«Ξέρεις πόσοι βιώνουν ανώτερες διαστάσεις χωρίς να έχουν ιδέα για την ύπαρξη ανώτερων εαυτών;
Η πνευματικότητα δε μετριέται με τη γνώση της ετικέτας. Ένας γεράκος που απολαμβάνει την δύση του ήλιου μαζί με τη γυναίκα του, μπορεί να νιώθει πολύ περισσότερο την επαφή με το θεϊκό του κομμάτι από κάποιον που διαλογίζεται κάθε μέρα.
Μια μητέρα που νιώθει απόλυτη ευτυχία κρατώντας το παιδί της, βρίσκεται στην σε μια ανώτερη διάσταση χωρίς να το ξέρει.
Όταν ανεβαίνει η δόνηση μας μέσα από ισχυρές συχνότητες αγάπης αυτό είναι μια κατάσταση ολοκλήρωσης».
«Και η 7η διάσταση τί είναι;»
«Είναι η απόλυτη κατάσταση ύπαρξης».
Δεν το αντιλαμβάνομαι πλήρως όμως αυτό αλλά δε με ενδιαφέρει και να το κατανοήσω καθώς τα προβλήματα που υπάρχουν στη Γη μου φαίνονται μεγαλύτερα.
«Υπάρχει αδιέξοδο», λέω.
«Είμαι χωρίς δουλειά, τα φέρνω δύσκολα πέρα.
Η πολιτική είναι χαώδης, νέοι φόροι, χρωστάω όπως πολλοί άλλοι και οι άνθρωποι μένουν χωρίς κατοικία από τις κατασχέσεις που γίνονται συνεχώς.
Πες μου, γιατί να με ενδιαφέρουν όλα αυτά όταν η ανθρώπινη εμπειρία μέσα μου φωνάζει δυνατότερα κι από σένα;»
Ο ανώτερος εαυτός μου σκύβει προς το μέρος σου και με κοιτάζει βαθιά στα μάτια.
«Γιατί έχεις ξεχάσει να παίζεις».
«Τί;» κάνω σχεδόν θυμωμένη περιμένοντας μια πιο βοηθητική απάντηση.
Ο ανώτερος εαυτός μου κάνει νόημα να κοιτάξω γύρω μου, και τότε παρατηρώ πως δεξιά κι αριστερά του υπάρχουν γεμάτες θέσεις από κάποιους που πανηγυρίζουν.
Δεν μπορείς να διακρίνεις καθαρά την μορφή τους αλλά μόλις σε βλέπουν, ξεσπούν σε χειροκροτήματα.
«Όλα αυτά είναι ένα παιχνίδι», μου λέει ο ανώτερος εαυτός μου χωρίς να σταματάει να χαμογελάει.
«Και όλοι αυτοί έχουν έρθει από πολύ μακριά για να σε δουν αν θα καταφέρεις να κουμπώσεις το δικό σου κομμάτι που θα βοηθήσει στο σχηματισμό του δρόμου, χωρίς κόλλα ή καρφιά ή καδρόνια.
Οι προκλήσεις είναι μεγαλύτερες τώρα όσο πλησιάζουμε προς τον τερματισμό του παιχνιδιού.
Δεν αρκεί απλά να στερεωθεί το κομμάτι όπως όπως... ο στόχος είναι να πάρει τη σωστή του θέση χωρίς κάτι να το βοηθάει».
Τώρα με κοιτάζει χαμηλώνοντας και απλά κάθόμαστε στην επιφάνεια του δρόμου που μοιάζει να είναι στρωμένος με άσφαλτο.
«Τί να κάνω;» τον ρωτάω. «Πραγματικά... τί να κάνω;»
«Αναγνώρισε πρώτα το γεγονός ότι στήθηκε η ωραιότερη αρένα του Παιχνιδιού γύρω σου για μεγάλες υπερβάσεις».
«Αυτά που περνάω... είναι οι συνθήκες του παιχνιδιού; Περνάω όλα αυτά τα ζόρια μόνο και μόνο για να στηθεί η αρένα του Παιχνιδιού;»
«Ω, ναι», συνέχισε απτόητος ο ανώτερος εαυτός.
«Μόνο οι γενναίες ψυχές κατέβηκαν με τόσο δύσκολα συμβόλαια.
Εγώ τοποθετώ το κομμάτι στον τοίχο όπως εσύ μου λες.
Κάθε φορά που βιώνεις δυσκολία και χάνεσαι στην ανθρώπινη εμπειρία σου, εγώ προσπαθώ να στερεώσω το κομμάτι σου με όποιον τρόπο μπορώ.
Με κόλλα; Με καρφιά;
Προσπαθώ να κρατήσω το κομμάτι σου μέχρι να με βοηθήσεις να βγάλω τις κόλλες και να σταθεί μόνο του».
«Και πότε βγαίνει η κόλλα;»
«Όταν βρίσκεσαι στη ροή και μου έχεις εμπιστοσύνη, τότε σε καθοδηγώ και σε βοηθάω να στερεώσεις καλύτερα το κομμάτι.
Εγώ μπορώ να δω τη γενικότερη εικόνα του πάζλ, εσύ όμως όχι.
Η ανθρώπινη όμως υπέρβαση είναι να εμπιστευτείς πως εγώ μπορώ να τη δω και να σε καθοδηγήσω».
«Πες πως το κάνω αυτό... και τελικά σε εμπιστεύομαι», αποκρίνεσαι. «Επί του πρακτέου, τί κάνω εγώ;»
«Αφήνοντας σε μένα να χειριστώ το κομμάτι σου, μπορείς να δεις πως όλα όσα βιώνεις, τα βιώνεις για να σε μάθουν κάτι.
Αρχίζεις λοιπόν να βλέπεις κάθε γεγονός από τη μεριά του παρασκηνίου και αφού ξέρεις πως στο παρασκήνιο βρίσκεται ο ανώτερος εαυτός σου, ξέρεις πως θα σε φροντίσω».
Προβληματίζομαι αρκετά.
Στο νου μου έρχονται οι λογαριασμοί που δεν έχω να πληρώσω, η εργασία που δεν έχω.
Μου φαίνεται αρκετά εύκολο το να δείξΩ απλά εμπιστοσύνη και συνάμα τόσο δύσκολο.
«Πες μου», Με ρωτάει ο ανώτερος εαυτός Μου, «πιστεύεις πως μπορώ να υλοποιήσω τα πάντα για σένα αν μου το επιτρέψεις;»
«Φυσικά», αποκρίνομαι.
«Βρίσκεσαι σε μια ανώτερη διάσταση, μπορείς να υλοποιήσεις οτιδήποτε.
Όμως, ήδη σε εμπιστεύομαι... καιρό πολύ σε εμπιστεύομαι... αλλά δε φαίνεται να πιάνει.
Δεν φαίνεται να με ακούς. Δε βλέπω τίποτα να γίνεται στη ζωή μου».
«Εδώ κάνεις ένα όμορφο λάθος.
Πράγματι πιστεύεις σε μένα αλλά δε μου επιτρέπεις να επέμβω».
«Δε σου επιτρέπω να επέμβεις; Πώς είναι δυνατό;
Τί κάνω που το εμποδίζει;»
«Όταν δεν αναγνωρίζεις πως κάθε τί που σου συμβαίνει, συμβαίνει για έναν συγκεκριμένο λόγο, με εμποδίζεις να σε βοηθήσω.
Η υλοποίηση περνάει πρώτα από το να δεις γιατί συμβαίνουν εκείνα τα γεγονότα στη ζωή σου που φαίνεται να σε μπλοκάρουν».
«Άρα, αφού δεν μπορώ να βρω μια δουλειά όσο και να σου το ζητάω, πρέπει πρώτα να σου ζητήσω να μου δείξεις γιατί δεν μπορώ να βρω μια δουλειά;»
«Ακριβώς. Η δυσκολία στην αρένα του παιχνιδιού είναι απαραίτητη για να αρχίσετε να βλέπετε το παρασκήνιο.
Δεν αρκεί να ζείτε μιαν ανθρώπινη εμπειρία, πρέπει να είσαστε γνώστης της ανθρώπινης εμπειρίας που ζείτε ως ηθοποιοί.
Αυτό είναι που θα θέσει τα πρώτα σκαλοπάτια προς την την Ύψιστη διάσταση».
«Για την 7η διάσταση γίνονται όλα αυτά;»
«Όχι, το αποτέλεσμα όλων των ανθρώπινων ενεργειών οδηγούν στην 7η διάσταση.
Από μόνοι σας ανεβάσατε τον πήχη ψηλά».
«Δηλαδή θα μπορούσαμε να μείνουμε στην 5η διάσταση και να μη προχωρήσουμε;»
«Η εξέλιξη έχει την δική της ελεύθερη βούληση γιατί την ορίζουν ελεύθερες ψυχές.
Εμείς μπορούμε απλά να δούμε προς τα πού πηγαίνει ο δρόμος.
Το μόνο που έχουμε να κάνουμε, είναι να αφήσουμε για λίγο το κομμάτι μας και να κοιτάξουμε τον δρόμο που χτίζεται.
Και όπως είδες, ο δρόμος πηγαίνει προς τον τερματισμό. Και αυτό που χρειάζεται, είναι λιγότερη κόλλα στις ενώσεις. Το συλλογικό ασυνείδητο αλλάζει».
«Το κλειδί λοιπόν για να επέμβεις είναι το να αποδεχθώ εγώ τη δυσκολία μου, να σου ζητήσω να μου δείξεις τί έχω να μάθω από αυτήν και μετά να σε εμπιστευτώ να με καθοδηγήσεις;»
«ΑΚΡΙΒΩΣ! Το ζητούμενο είναι να συνεργαστούμε!»
«Και μετά ζητάω τί θέλω να υλοποιήσω στη ζωή μου;»
«Ξέρεις τί θέλεις από τη ζωή σου;»
«Ξέρω πως θέλω μια δουλειά», απαντάς.
«Και θα βρεθεί. Πρώτα όμως να καταλάβεις γιατί δεν έβρισκες δουλειά ως τώρα».
«Και τα χρέη μου; Πώς θα μπορέσω να πληρώσω όλες τις οικονομικές μου υποχρεώσεις;»
«Αααα.... δεν πιστεύεις σε μένα μου φαίνεται.
Ή μάλλον δεν πιστεύεις σε εμάς.
Ή μάλλον δεν πιστεύεις σε εσένα».
«Μου είναι πιο εύκολο να πιστεύω σε εσένα».
«Είναι κι αυτό μια αρχή.
Πίστεψε σε μένα λοιπόν.
Θα σου δώσω ένα παράδειγμα για το πόσο ευφάνταστη μπορεί να είναι μια υλοποίηση.
Ας πούμε πως ψηφίζεται ένας νόμος που ορίζει να σου πάρει τον μισό σου μισθό.
Και όχι μονάχα σε σένα αλλά σε όλους.
Αρχίζετε λοιπόν να πανικοβάλλεστε, να τρέμετε, να φοβάστε και τελικά όντως σας παίρνουν τον μισό μισθό.
Ας δούμε τώρα μιαν άλλη οπτική.
Αντί να φοβάστε, τί θα λέγατε να εμπιστευτείτε εμάς;
Πείτε και νιώστε πως όλα θα πάνε καλά στο τέλος και όλα θα φροντιστούν.
Αυτό σημαίνει πολλά.
Από το να μην έχετε να πληρώσετε η να έχετε αρκετά και φυσικά μέχρι και να πληρώσετε.
Έχετε όμως εμπιστοσύνη πως οποιοδήποτε αποτέλεσμα θα είναι μονάχα για καλό.
Και όσο πιο πολλοί το πιστεύουν, τόσο το καλύτερο.
Και τί συμβαίνει τελικά;
Όντως τον πρώτο μήνα σας παίρνουν τον μισό μισθό αλλά τον δεύτερο μήνα, ο νόμος αυτός ακυρώνεται ή τελικά ισορροπείται με ένα έκτακτο επίδομα ή έρχονται εξωγήινοι και σας δίνουν τα χρήματά σας.
Το θέμα εδώ είναι να ξεπεράσεις τις συγκεκριμένες πόρτες που σου δείχνει το μυαλό σου ως τις μόνες πιθανές να ανοίξουν».
Σκέφτεσαι για λίγο τα λόγια του ανώτερου εαυτού σου. «Να γίνει θαύμα δηλαδή;»
«Το θαύμα είναι απροσδόκητη εξέλιξη στην ύλη χωρίς να είσαι σε θέση να ξέρεις τι το δημιούργησε.
Έτσι η ανθρωπότητα το καταλάβαινε πριν την συνειδητοποίηση των ανώτερων εαυτών.
Εγώ θα όριζα το θαύμα ως συν-δημιουργία πολλών ανώτερων εαυτών, όταν μιαν απροσδόκητη εξέλιξη στην ύλη ευνοεί πολλούς.
Όταν βλέπετε μιαν εξέλιξη που ευνοεί μεγάλο μέρος του κοινωνικού συνόλου, να ξέρετε πως πολλοί είναι εκείνοι που την συν-δημιούργησαν με τον ανώτερο εαυτό τους.
Το συλλογικό ασυνείδητο αλλάζει και άδικοι – για τους ανθρώπους - νόμοι δυσκολεύονται πλέον να εφαρμοστούν».
«Όταν η δυσκολία χτυπά την πόρτα πολλών είναι δηλαδή η ώρα για συν-δημιουργία συλλογική».
«Ακριβώς. Όσοι περισσότεροι αφήσουν χώρο στους ανώτερους εαυτούς να δράσουν, τόσο εξασφαλίζετε ένα καλό για εσάς αποτέλεσμα, βοηθώντας κι όλους εκείνους που δεν μπορούν να το κάνουν».
«Όμως, παλαιότερα, το να υλοποιήσω ήταν πολύ πιο εύκολο.
Εκείνες τις εποχές ήταν που πρωτοδιάβασα για σένα και άρχισα να σε αισθάνομαι και να σε θυμάμαι.
Και τότε τα θαύματα ήρθαν».
«Η συνειδητή εργασία μαζί με τους ανώτερους εαυτούς είναι το επόμενο βήμα της εξέλιξής σας, γι΄αυτό και πολλοί τρόποι υλοποίησης, αν και πρόσφατοι, δε φαίνεται να λειτουργούν πια.
Το πρώτο βήμα ήταν να εν-θυμηθείτε πως είσαστε θεός και αυτό σας έδωσε δύναμη υλοποίησης.
Το επόμενο βήμα ήταν να ξέρετε πως δεν είσαστε ο μόνος θεός και αυτό σας έδωσε διάκριση.
Το επόμενο βήμα, το τωρινό, είναι να μάθετε πως πέρα από την δική σας θεϊκότητα και την αναγνώριση της δικής μας παρουσίας... είναι να μάθετε να επιτρέπετε.
Αυτό θα δώσει την υπέρβαση του νου».
«Δηλαδή να αδιαφορούμε γι΄αυτά που μας συμβαίνουν;»
«Όχι. Να βλέπετε πέρα από αυτά που σας συμβαίνουν. Αυτό είναι που μας επιτρέπει να επέμβουμε.
Τότε δίνετε πραγματικά την άδεια να συν-εργαστεί ο Ουρανός με τη Γη».
Παίρνω μια βαθιά ανάσα και κοιτώ προβληματισμένη μπροστά μου.
Τώρα μου φαίνονται όλα πολύ πιο ξεκάθαρα
.
Το να γνωρίσω το παρασκήνιο του μεγάλου παιχνιδιού, με κάνει να δω πως είμαι κάτι πολύ περισσότερο από τα ανθρώπινα προβλήματα που αντιμετωπίζω.
Δεν έρχεται καμία καταστροφή αν δεχθώ πως ο ίσκιος μου φτάνει μέχρι ένα σημείο, έκανα ό,τι ήταν να κάνω και αφήνω χώρο στον ανώτερο εαυτό μου να δράσει.
Ο ανώτερος εαυτός μου χαμογελάει και με χτυπάει στοργικά στο μάγουλο.
«Πρέπει να επιστρέψουμε, ο καθένας στη δουλειά του», λέει χαμογελώντας. «Είναι ώρα να ξυπνήσεις».
Σηκώνομαι πάνω και όλοι χειροκροτούν.
Τους είχα ξεχάσει τους θεατές του Παιχνιδιού που τόση ώρα παρακολουθούσαν την φοβερή υπέρβαση μιας ψυχής που οδήγησε, μέσω πύλης, σε άμεση επαφή με έναν ανώτερο εαυτό.
«Έχω μια τελευταία ερώτηση», λεω.
«Ποια ήταν η δύναμη που με έκανε να σε επισκεφτώ;»
«Ο πόνος», αποκρίνεται ο ανώτερος εαυτός μου.
«Ο πόνος σας κάνει ευάλωτους και ανοιχτούς και θύματα σε κάθε επικίνδυνη πιθανότητα.
Όταν νιώθετε πως τα έχετε χάσει όλα και όταν νιώθετε πως δεν έχετε να χάσετε τίποτα, εμπιστεύεστε ευκολότερα», καμιά φορά χωρίς διάκριση..
Οπότε χρειάστηκε να έρθω κοντά σου για να προστατευθείς, αλλά και να μάθεις..
Κάνει να φύγει αλλά τον σταματω πάλι.
«Και κάτι άλλο», λεω με αγωνία.
Η παρουσία του είναι τόσο καθησυχαστική που με κάνει να μη θελω να τον αφήσω.
«Ποιο είναι το όνομά σου; Πώς να σε φωνάζω; Θα σε ξαναδώ;»
Ο ανώτερος εαυτός χαμογελάει και για λίγες στιγμές αφήνει την μουτζουρωμένη όψη του και μεταμορφώνεται σε ένα κατάλευκο και λίγο ασημένιο πλάσμα ενέργειας με μακριά μαλλιά, γαλάζιο βλέμμα και υπέροχο πρόσωπο.
«Ακούω σε κάθε όνομα αγαπημένε εαυτέ», σου λέει.
«Και ναι, θα με ξαναδείς.
Να έρχεσαι στο παρασκήνιο του μεγάλου Παιχνιδιού όποτε θες».
«Και πώς θα το κάνω αυτό; Μόνο μέσα από τα όνειρα;»
«Όποτε αλλάζεις την αντίληψη για τον κόσμο γύρω σου, βιώνεις το παρασκήνιο του μεγάλου Παιχνιδιού.
Και τώρα ξέρεις πώς μοιάζει και τί σπουδαία δουλειά γίνεται εδώ».
Ο ανώτερος εαυτός αιωρείται ψηλά ενώ εγώ παραμένω στον δρόμο.
«Αρχηγέ!» του λεω κι εκείνος στρέφει το κεφάλι του προς το μέρος μου. «Εγώ πού θα πάω;»
Η εικόνα του ανώτερου εαυτού μου αρχίζει να χάνεται.
Για μια στιγμή τρεμοπαίζει καθώς με κοιτάζει χαμογελώντας, γνέφοντας μου ελαφρά σαν προς έναν άξιο συν-εργάτη.
Προσπαθώ να μείνω λίγο ακόμη κοντά του αλλά η αγωνία μου με ξυπνάει ολότελα.
Ανακάθομαι στο κρεβάτι μου λαχανιασμένη προσπαθώντας να επανέλθω.
Τί όνειρο!
Όχι, όχι, δεν ήταν όνειρο, μπορούσα να ορκιστω πως βρισκόμουν εκεί.
Χαμογελάω καθώς κοιτάζω το ρολόι.
Σε δέκα λεπτά θα χτυπήσει για να ξεκινήσει ακόμη μία μέρα στη Γη. Αλλά τί μέρα...
Παίρνεις μια βαθιά ανάσα καθώς χαμογελάω από το προσκήνιο πλέον του μεγάλου Παιχνιδιού.
Για λίγο σκέφτομαι τον «αρχηγό» που παίζει από το παρασκήνιο και χαμογελάω ακόμη πιο πλατιά καθώς σκέφτομαι τα λερωμένα του ρούχα, το λερωμένο του πρόσωπο, τα ακατάστατα μαλλιά και τα σηκωμένα μανίκια...
Αλλά το βλέμμα του και η μεγαλοπρέπεια του δεν μπορούσαν να επισκιαστούν.
Ναι, δεν είμαστε μόνοι.
Έχουμε μια κβαντική σχέση μαζί.
Οτιδήποτε κι αν κάνουμε, επιδρούμε σε Αυτόν και ανάποδα.
Κατεβάζω τα πόδια Μου από το κρεβάτι και παίρνω μια βαθιά ανάσα.
«Το είχα δει αυτό το όνειρο πριν από πολλά χρόνια, από τότε και μετά είχαμε και έχουμε συναρπαστικές συναντήσεις και έχουμε κάνει εκπληκτική δουλειά μαζί..
Σήμερα είναι μια καινούρια μέρα!!!!
ΔΑΝΑΗ
lightworker
